Duurzaam deelgedicht: Gedachten aan even leven van de hand van Inez Meter. Geschreven in 2011 en door Inez ten gehore gebracht ter gelegenheid van de onthulling van het monument voor de doodgeboren en jong overleden kinderen.

Dit gedicht kreeg ik van Inez toen ze het verhaal hoorde van onze kleindochter Ayla. Ayla, die in 2016 rond midwinter geboren werd in Leuven. En van wie we na 207 liefdevolle, veelbewogen dagen, net na midzomer 2017, afscheid moseten nemen. Bij haar uitvaart waren onder andere 2 overgrootvaders en 3 overgrootmoeders aanwezig.

Op 24 oktober jl., volle maan, heb ik in het Hannemahuis in Harlingen verteld over “mijn tjalk” en de familie van der Zee. Toen ik begin 2017 deze afspraak maakte had ik nog geen idee dat ik mijn verhaal zou beginnen met mijn kleindochters Ayla en Evi. Ayla, inmiddels 15 maanden vertrokken en Evi, oktober 2018 gearriveerd. Dus er was beschuit met muisjes. En de dag erna o.a. een bezoek aan de begraafplaats in Harlingen. Daar liggen de graven van mijn overgrootouders en betovergrootouders. En die van een deel van de voorouders van Inez Meter. Bovendien staat op die begraafplaats een mooi monument: voor de doodgeboren en jong overleden kinderen. Aan Inez heb ik beloofd haar gedicht daar voor te lezen.

Vorige week overleed één van de overgrootvaders van mijn kleindochters, Frans. Op 13 oktober maakte hij zijn laatste reis buiten zijn thuisprovincie Limburg. Voor een kraambezoek aan zijn achterkleindochter Evi, Ayla’s zusje. De cirkel is rond.

Vandaag is het de 2e zondag van december: #wereldlichtjesdag. De dag dat wereldwijd de #sterrenkinderen herdacht worden. In Gouda, las ik, was er geen activiteit gepland. Maar als je zo’n gedicht van Inez hebt gekregen en er in de schuur nog een “Gouda bij kaarlicht”kaars staat , dan kun je niet anders…